Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Concert
Een bijzonder verjaardagsfeestje
Michael Moore Bigtet, vrijdag 28 november 2014, Bimhuis, Amsterdam

Het heeft natuurlijk wel wat om exact op de dag dat Michael Moore 60 wordt een recensie te schrijven van het concert in het Bimhuis. Een concert naar aanleiding van die verjaardag. Michael Moore stelde speciaal voor deze gelegenheid een 'Bigtet' samen voor vier concerten in Nederland en België: Amsterdam, Groningen, Eindhoven en Rijkevorsel.

Een Bigtet dus, ofwel een octet. Met als blazers naast Moore op altsax en klarinet, Giuseppe Doronzo op baritonsax, Eric Boeren op cornet en Wolter Wierbos op trombone. En verder Arjen Gorter op bas en Michael Vatcher op drums, aangevuld met Kaja Draksler op piano en Jorrit Westerhof op gitaar. Een divers gezelschap, deels bestaand uit musici waar Moore al jaren mee samenwerkt. Vatcher, Boeren en Wierbos bijvoorbeeld, die ook in Available Jelly spelen. Maar deels ook uit relatieve nieuwkomers als Doronzo, Draksler en Westerhof.

Michael Moore is intussen zo langzamerhand een van onze belangrijkste jazzmusici, ook al is hij van oorsprong een Amerikaan. Sinds 1982 woont en werkt hij echter in - of vanuit - Nederland. Hij heeft reeds talloze projecten op zijn naam staan en zijn sporen verdiend in de gecomponeerde jazz, de vrije improvisatie en in vele cross-over projecten tussen jazz en niet-westerse muziek. En al die verschillende stijlen en invloeden en het meesterschap in componeren, arrangeren en spelen hoor je terug in dit Bigtet.

Allereerst vallen de composities van Moore op, stevig geworteld in de jazztraditie. Met invloeden vanuit de geschiedenis van de jazz: uit de bigbandtraditie, maar ook uit de jazz van daarvoor, zoals de klank van de begrafenisorkesten uit New Orleans, de vaudeville en de blues. Maar bij Moore leidt dat nooit tot het simpelweg kopiëren. Integendeel. De melodieën en de beat zijn aanwezig, maar de dissonanten die zorgen voor de nodige spanning eveneens. Er zijn meer invloeden: de klassieke muziek en de rock drukken eveneens hun stempel op deze muziek. Dat is duidelijk hoorbaar in de uitvoeringen. Bijvoorbeeld als Moore, Doronzo en Boeren een strakke melodie blazen en Westerhof hier een stevige rocksolo overheen legt. Of als Wierbos ineens ontspoort en zijn eigen gang gaat. Met Draksler, die laat horen goed overweg te kunnen met het klassieke idioom, maar zich evengoed ontpopt als bluespianist, al kan ze de soepele melodieën ook weer vakkundig uit balans brengen.

Over het spel van Moore zelf hoeven we eigenlijk niet veel te zeggen. Gezegend als hij is met een fluwelen, lyrische en toch krachtige toon. Waarbij het meest opvallende misschien wel is dat hij met minimale middelen zo veel zeggingskracht laat zien. Het lijkt allemaal zo eenvoudig wat hij doet.

Maar het was zeker niet Moore alleen die hier liet horen tot de top van de Nederlandse jazz te behoren. De anderen deden zeker niet voor hem onder. Het was mooi om te horen hoe hecht dit gezelschap klonk, ook al was het pas het eerste concert en was er niet al te veel voorbereidingstijd geweest. En eerlijk is eerlijk, dat is dan zéker een compliment waard voor de drie musici die nog maar aan het begin van hun carrière staan: Doronzo, Draksler en - wellicht nog het meest - Westerhof. Maar dat Moore een goede neus heeft voor nieuw talent, dat wisten we al.

Klik hier voor foto's van dit concert door Maarten van de Ven.

Meer zien?
Op zaterdag 29 november speelde het Michael Moore Bigtet in De Singer, Rijkevorsel. Klik hier voor foto's van dat concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Ben Taffijn, 11.12.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.