Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
In trance met The Necks

woensdag 8 april 2015, Paradox, Tilburg

The Necks een onconventioneel pianotrio noemen is een understatement. Reeds 29 jaar werkt dit Australische trio in een volstrekt eigen stijl: sets bestaande uit één lange geïmproviseerde compositie, het minimale variëren op één akkoord - wat we ook kennen van minimal music - en het integreren van trance-effecten zijn allemaal kenmerken geworden van The Necks. Bassist Lloyd Swanson zei hier onlangs, in een interview met Guy Peters voor Gonzo (Circus) nog het volgende over: "We hebben dat inderdaad zo laten evolueren; het was geen bewuste tactiek. En wat de duur betreft: we wilden er geen haast achter zetten, want sneller ingrijpen zou een grotere controle over de muziek vereisen en dat was iets wat we juist niet wilden. De muziek moest haar eigen logica kunnen ontwikkelen.

Pianist Chris Abrahams, drummer Tony Buck en bassist Lloyd Swanson zetten dan ook in Paradox weer een performance neer die aan alle verwachtingen, die we van The Necks hebben, voldeed. Dat dit geen traditioneeel pianotrio is, wordt reeds duidelijk bij de podiumopstelling. Abrahams zit niet links met zijn gezicht naar de anderen en de zaal gericht, maar rechts met zijn rug naar de twee andere musici. Buck zit daarentegen links en Swanson staat in het midden. Abrahams kan zich zo beter concentreren en de muziek het werk laten doen, of zoals Abrahams het zegt in het eerdergenoemde interview: "Eigenlijk voelt het eerder aan als worden meegevoerd door de muziek dan zelf actief elke noot te moeten creëren."

In de eerste set is het Abrahams die begint met ritmisch, zichzelf eindeloos herhalend pianospel: het handelsmerk van The Necks. Swanson ondersteunt minimaal op bas. Met de komst van Buck neemt de complexiteit langzaamaan toe. Een ander kenmerk van The Necks: je neemt het niet bewust waar, maar gaandeweg wordt de muziek steeds complexer. Door het repeterende, meditatieve karakter van de muziek valt dit echter niet op. Haast onwillekeurig neemt de muziek je, door de enorme intensiteit, mee op een eindeloze reis. Abrahams ziet dan ook overeenkomsten met het Australische landschap waar je eindeloos doorheen kunt rijden. Ook dit landschap verandert, maar even onopvallend als deze muziek. Een boeiend moment zit aan het eind van de eerste set. Het samenspel is intussen uitgegroeid tot een verdovende maalstroom van ritmische klanken. En dan maakt Abrahams zich langzaam los. Eerst een enkele toon, dan nog één en nog één. Tot een subtiele melodie zich ontworstelt aan de geluidsmuur.

De tweede set is van een andere karakter: ingetogener, duister, met een grote rol voor Swanson. Ergens in het middenstuk doorbreekt deze de ingetogen cadans van piano-drums door met de strijkstok onregelmatige geluidsgolven te produceren, opkomend en wegstervend. Ook verderop zit een extatisch moment: Abrahams eindeloze hameren in het lage register van de piano. Hij produceert zo sombere, duistere klanken, terwijl Buck hier de bekkens beroert en met een klokje hoge tonen ten gehore brengt. En dan het slot, waarin het samenspel tot grote hoogte is gebracht: golvende pianoakkoorden, sterk ritmisch slagwerk en basspel leveren een hallucinerend totaal. Maar in plaats van een totale climax kiezen de musici ervoor om het tempo fasegewijs af te laten nemen en deze improvisatie te laten eindigen als een nachtkaars.

Klik hier voor foto's van dit concert door Hans van der Linden.

Labels:

(Ben Taffijn, 13.4.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.