Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


In memoriam
Allen Toussaint: het fundament van de funk


Allen Toussaint, de toetsenspeler, componist en producent die in de jaren zestig New Orleans funk op de kaart zette, overleed op 9 november in Madrid aan een hartaanval. Hij was bezig met een Europese tournee en werd 77.

Toussaint werd in een muzikaal gezin geboren: zijn vader speelde in zijn vrije tijd trompet en zijn moeder piano. Hij groeide op in Gerttown, een zwarte wijk in het noorden van New Orleans. Van zijn oudere zus, die pianoles had, pikte hij de rudimenten van de techniek op; Albert Ammons, Lloyd Glenn en Ray Charles hoorde hij op platen. Maar zijn belangrijkste inspiratiebron was Professor Longhair, de plaatselijke pianobeul met zijn karakteristieke Caribische R&B-stijl. Een belangrijke invloed was ook de legendarische Ernest Penn, die volgens Toussaint de piano groter kon laten klinken dan de kamer en die op banjo zo mogelijk nog ongelooflijker tekeer ging.

Op de middelbare school deed hij zijn eerste ervaringen op ten aanzien van het spelen voor publiek. Gitarist van het schoolorkest The Flamingoes was Little Snooks Eaglin. Die school werd niet afgemaakt. Allen vond het verstandiger in de Dew Drop Inn rond te hangen en daar met allerlei blues- en jazzartiesten op te treden. Dat bleef niet onopgemerkt: Earl King vroeg hem voor een schnabbel in Alabama en Dave Bartholomew liet hem partijen van Fats Domino inspelen, terwijl de ster door Australië tourde. Na een maandenlange tournee met het duo Shirley & Lee wist Toussaint het zeker: liever werkte hij relaxt in een studio dan zich de ontberingen on the road te laten welgevallen. Decennia lang was de pianist met geen stok het podium op te krijgen.

Toen hij op zijn 25ste in dienst moest, had hij al grote hits geproduceerd voor Huey Smith, Lee Allen, Lee Dorsey, Ernie K-Doe, Benny Spellman, Aaron Neville, The Showmen, Irma Thomas, Clarence Henry en Chris Kenner. Nadat hij het militaire uniform weer had ingeruild voor zijn elegante maatkostuums - Toussaint maalde niet om geld, maar ervoer het als prettig om in z'n Rolls Royce boodschappen te gaan doen - nam de producer de draad weer op en de hits werden nu million sellers. De ritmesectie die hij achter vocalist Lee Dorsey gebruikte, ging zelfstandig verder als The Meters. Daarmee introduceerde Toussaint nieuwe dansritmen, gebaseerd op de street funk van de lokale brassbands en van hippe orkesten als dat van trompettist Wardell Quezergue. Jarenlang managede de producer zijn Sansui Studio, de best geoutilleerde opnameruimte van New Orleans, waar ook grote sterren als Paul McCartney, The Band, Ramsey Lewis, Etta James, Patti LaBelle en Lenny Kravitz gebruik van maakten.

Katrina zette daar in 2005 een streep onder. De studio werd weggevaagd, maar, zo verklaarde Toussaint twee jaar later tijdens het North Sea Jazz Festival: "De toekomst ziet er zonnig uit, it really is bright. Er is nog steeds veel dat verwoest is, maar we zien wat er inmiddels aan de gang is. Tot mijn huis weer op orde is zit ik in New York. Maar elke kans om terug te gaan naar New Orleans grijp ik aan, om de paar weken. En ik zie die vooruitgang, voortdurend, they're swingin’, they’re poppin’.”

Labels:

(Eddy Determeyer, 13.11.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.