Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Boek
'Dokter Vibes - Het multi-instrumentale leven van huisarts/vibrafonist Hans van Weel'
Auteur: Paul Labohm / Uitgeverij: Icoz, 2016

Het leven van huisarts en vibrafonist Hans van Weel is inderdaad bizar. Als student geneeskunde in Utrecht en Leiden gaf hij blijk van bijzondere muzikale talenten. Hij wist goed de weg op piano en contrabas, maar de vibrafoon was zijn grote passie. In 1962 won het trio van gitarist Hans van Leeuwen, met Van Weel op bas, het Jazzconcours van Loosdrecht. Daarna zou de muziek wedijveren met de medicijnen - waarbij de geneeskunst uiteindelijk aan het kortste eind trok. Want Hans van Weel ontwikkelde een zware alcoholverslaving, waardoor hij uiteindelijk zijn praktijk als huisarts in Lisse moest opgeven en gedwongen opgenomen werd in de psychiatrische kliniek Vogelenzang in Bennebroek. De diagnose was Korsakov: zijn korte termijngeheugen was vrijwel verdwenen, hij was om beurten agressief en apathisch en werd jarenlang in de gesloten inrichting behandeld.

Dan voltrekt het wonder zich. Conform de laatste wens van Gerard van Baarlen, de leider van het amateurgezelschap The Swinging HusBand en een oude kameraard van de patiënt, wordt Van Weel uitgenodigd mee te komen spelen. Na veel vijven en zessen geeft de kliniek toestemming, op voorwaarde dat de alcohol achter slot en grendel blijft. "We zetten een eenvoudig bluesschema in en nemen met enkele solo's het voortouw om hem niet direct voor de leeuwen te gooien. Maar dan is Hans aan de beurt en gebeurt er iets ongelooflijks. Terwijl hij jaren niet meer heeft gespeeld, wordt gehinderd door ernstig geheugenverlies en de band eigenlijk helemaal niet kent, begint hij te spelen op de vibrafoon alsof hij al die jaren niets anders heeft gedaan. Hij improviseert op het bluesschema op een ongekende manier. Onze monden vallen open."

Paul Labohm, klarinettist van de Swinging HusBand, heeft het allemaal opgetekend. Hoe de confrontatie met de muziek ertoe leidde, dat het genezingsproces op gang kwam en Hans van Weel uiteindelijk weer een relatie kon aangaan, zelfstandig ging wonen en de banden met zijn naasten kon herstellen. Het boek leest bijzonder vlot weg, heeft hier en daar zelfs de toon van een jeugdboek, maar dat veel details rechtstreeks uit de duim van de auteur komen is duidelijk, bijvoorbeeld wanneer hij het Loosdrechtse concours beschrijft. Hij heeft het over het orkest van pianist Oscar Peterson, wat mij een tikje overdreven lijkt voor een trio. Ray Brown noemt hij de bassist van Duke Ellington. Het optreden van vibrafonist Lionel Hampton en zijn orkest in 1954, in de Amsterdamse Apollohal, wordt zeven pagina's lang minutieus beschreven. Het eerste concert waar Hans van Weel, vijftien jaar oud, bij was. Maar dat het publiek die middag door de vloer zakte wordt niet vermeld. Terwijl dat destijds alle kranten haalde.

Over de therapie tijdens de twaalf jaar in Vogelenzang komen we zo goed als niets te weten. Dat de therapeutische werking van muziek al sinds het begin van de mensheid bekend is, was kennelijk nog niet doorgedrongen tot de specialisten in Bennebroek.

Jammer, in dit levensverhaal, dat voel je, zit veel meer. Maar die Albert Ayler - ook een beetje maf - had het dus wel degelijk bij het rechte eind: muziek is de helende kracht in het heelal.

Labels:

(Eddy Determeyer, 9.6.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.