Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Hardbop voor hardhorenden
Ellister van der Molen-Simon Rigter Kwintet, zondag 22 mei 2016, De Hertenkamp, Assen

Je zou zeggen, hardbop voor een gezelschap dat dixie, blues en New Orleans gewend is, is dat niet, eh, een tikje te wild? Dat viel mee: weliswaar was de opkomst in De Hertenkamp wat minder dan gebruikelijk, maar in de pauze kon je een van de bezoekers horen snoeven over al die keren dat hij de Messengers in het Amsterdamse Concertgebouw had meegemaakt. ("Nee, dat was nog met Golson. Mobley kwam later, die heb ik ook gezien.") En in elke jazzclub wordt door de muziek heen geluld, dat is een gegeven waar we ons al lang bij hebben neergelegd. Maar hier, waar de gemiddelde leeftijd een stuk boven het gemiddelde lag, moest extra hard geluld worden, omdat de spreker en zijn gehoor nu eenmaal beiden problemen hebben met de trilhaartjes in hun slakkenhuizen. Voor de rest niks aan de hand.

Hardbop voor hardhorenden, dus. Dan was je met name bij pianist Bob 'Bop' Wijnen aan het juiste adres. In voortvliedende solo's bracht hij de grote jongens uit het verleden in ieders herinnering. Zoals te doen gebruikelijk voorzag hij zijn werk van allerlei citaten uit bekende en minder bekende standards, maar die waren dan weer zo snel verdwenen dat je ze nauwelijks registreerde. Maar niet zo snel dan dat ik in de gauwigheid toch een paar keer 'All This And Heaven Too' voorbij hoorde flitsen. Zijn flow is funky en hij laat er geen misverstand over bestaan dat de piano toch primair een percussie-instrument is. Maar hij kan ook met één welgekozen noot een blazer na diens of dier solo zo zacht als een veertje laten landen.

Blazers Ellister van der Molen (trompet en bugel) en Simon Rigter (tenorsax) hebben gemeen dat ze geen van beiden uitgesproken krachtpatsers zijn, die de goegemeente zo nodig met scheur- en vuurwerk moeten epateren. Van der Molen legt een voorkeur aan de dag voor lange, beheerste lijnen. Ze kan haar geluid ook laten dansen en kaatsen, zoals ze in Bobby Timmons' 'Moanin’' toonde. Maar wanneer je het geluk zou hebben haar op de dansvloer te ontmoeten, wat ik eenieder van harte toewens, zal ze eerder kicken op elegante, vloeiende bewegingen dan op opgewonden standjes. Schat ik zo in, hoor. In de 'Blues March' kneep en kneedde Van der Molen haar noten effectief, wat haar palet verder verbreedde.

Simon Rigter heeft iets laconieks, waarmee hij in het spoor van Dexter Gordon en Wardell Gray zit. Dat weerhield hem er niet van in 'Rhythm-A-Ning' een lange solo te blazen, die uitgesproken urgent en stekelig klonk.

Het kwintet speelde zonder microfoons, wat in de tricky akoestiek van het zaaltje een waagstuk genoemd mag worden. (Overigens meldde ik in een vorige recensie dat het lokaal voorzien was van tl-licht. Nou, zó erg is het gelukkig niet.) In die grote ruimte vóór de blazers bleven de collectieven enigszins in de lucht hangen. Daar hoorde ik te weinig noodzaak, een gebrek aan drive. Voor het overige was het een heel aangename middag met een stel welbespraakte solisten. Die werden ondersteund door een perfect geïntegreerde ritmegroep. Gezamenlijk lieten de muzikanten ons de geneugten van Horace Silver, Art Blakey en al die andere soulvolle broeders nog eens smaken.

Foto's: Maarten Jan Rieder & Cees van de Ven

Labels:

(Eddy Determeyer, 1.6.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.