|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 ConcertNa de zangles Spring! Trio, zondag 29 mei 2016, De Sleutel, Groningen Eind jaren tachtig trok hij in Groningen de aandacht als representant van een jonge generatie getalenteerde muziekmakers. Saxofonist Louis Hummel won, samen met pianist Boelo Klat, in 1990 de eerste prijs van het concours dat aan het Friese Middelsee Jazztreffen was verbonden. Daarna volgden jaren van optreden en lesgeven, van computers programmeren en saxofoons repareren en verhandelen. Op een gegeven moment zag je Hummel niet meer op de podia van de stad. Tot een paar maanden geleden. Tijdens een kleinschalig jazzfestival hoorde ik hem weer – als zanger. Als zanger in een intrigerend, duister, met raspende stem gecreeerd Tom Waits-achtig universum. In De Sleutel gaf Hummel de stem en de sopraan bij benadering evenveel ruimte. Hij blijkt inmiddels zangles te hebben genomen, nou ja goed, één les, waarin hem te verstaan werd gegeven dat zijn stembanden dat gegrom niet lang zouden volhouden. Goed voor Louis dus, maar jammer voor ons: de gonzende lage regionen kwamen er zondagmiddag bekaaid van af. Zijn jazz chops legde hij bloot in de scatchorussen van 'For Minors Only'. Timing en melodievorming verrieden de jazzinstrumentalist. Net zoals dat bij Chet Baker het geval was, ben ik bijna geneigd daaraan toe te voegen. Zou die Hummel gebaat zijn bij een meer robuust repertoire? En dat net-naast-de-noot zingen zou hij verder kunnen cultiveren. De mogelijkheden lijken onbegrensd. Een soortgelijke hit-and-miss methode paste hij ook toe in zijn saxofoonspel. Zijn geluid is fors en masculien – had ik bijna geschreven, maar dat is niet meer politiek correct. Laat ik het dan zo zeggen: Hummels sopraansax is meer saxofoon dan een of ander exotisch dubbelrietinstrument. Wat heel goed werkte was de gestreken contrabas van Bert van Erk achter de vocalen in 'Come Rain Or Come Shine'. Het geluid van de bas blonk als een goed onderhouden dressoir uit 1920. Als Van Erk driftig aan het plukken was, zag ik kenners in het publiek denken: ha, de Mingus van het Noorden. Dat leek me ietwat overdreven, maar van de andere kant... Gitarist Winfred Buma liet daar dan weer puntige nootjes doorheen flitsen. Terwijl hij erbij zat als een horlogemaker die het kaduke artefact nog heel goed zonder bril kan repareren. Op dat soort momenten groeide het bescheiden trio uit tot een formidabel kamerorkest. Labels: concert (Eddy Determeyer, 14.6.16) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
