Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Tim Armacost - 'Time Being' (Whirlwind, 2017)
Opname: 2-3 december 2016

Ooit bestierde ik een 'muziekkafee' waar met enige regelmaat kleine jazz- en improvisatiegroepen optraden. Soms maakte ik daar dan bandopnamen van, die vervolgens in het kafee werden afgespeeld, want het was vaak heel aardig wat daar allemaal gebeurde. Dat ging ook wel eens mis in die zin dat er een tape per ongeluk tweemaal werd gebruikt. Zo legde ik eens het duo Han Bennink-Misha Mengelberg vast op een band, waar ik een paar weken eerder een solo-optreden van bassist Maarten (toen nog van Regteren) Altena op had gezet. Het resultaat was een nimmer gespeeld duet van Van Regteren met Bennink, met op de achtergrond via overspraak nog wat Mengelbergse nootjes. Dat klonk eigenlijk heel fascinerend, die toevallige ontmoeting. Voorspelbare clashes werden afgewisseld met intrigerende, wonderbaarlijke overeenstemmingen, die wel een minuut konden duren.

Iets dergelijks lijkt wel met de laatste track van dit album te zijn gebeurd. Kennelijk was pianist Dave Kikoski slechts op één van de opnamedata aanwezig. In het nummer 'Sculpture#1 Phase Shift' maakt hij zijn opwachting, met een paar aarzelende noten, alsof hij de vleugel even komt keuren. Alsof er ongelukkigerwijs een paar seconden van een ander geluidsspoor in de mix terecht zijn gekomen. Nog sterker speelt dat dus in 'Sculpture#3 All The Things You Could Become In The Large Hadron Collider', waar de pianobijdrage volledig losgezongen lijkt van de groep. Had Kikoski last van een krakkemikkige koptelefoon? Zat er elders een draadje ernstig los?

Terwijl dit toch een heel goed te pruimen album is. Tenorist Tim Armacost steekt zijn affiniteit met de bevrijdingsbeweging in de jazz van de jaren vijftig en zestig niet onder lessenaars of akoestische panelen. De aanwezigheid van de verrukkelijk levendige, flexibele drummer Jeff 'Tain' Watts versterkt de associatie met Sonny Rollins en zijn Philly Joe Jonesen en Shelly Mannes. Ook Armacost beschikt over zo'n gestaalborstelde sound. In 'The Next 20' horen we de echo's van een klassieke Coltrane-ballad, met helemaal op het einde een kort, maar onmiskenbaar Websterzuchtje.

In de helft van de stukken is Kikoski afwezig en dat geeft de muziek meer openheid en vrijheid. Daar kan Watts de tempi naar believen subtiel versnellen en vertragen. In zijn hoofd blijft de beat stevig verankerd; handen en voeten hebben vrij spel. Ook zijn werk op de bekkens is speels en verrassend. Alsof hij danst en slipt en bijna valt. Dat levert spanningen op die de kracht van de muziek ten goede komen. Zoals koolstof op een slimme plek in een ijzerrooster het metaal sterker maakt. Zoals een gekromd oppervlak beter krachten kan opnemen dan een vlak vlak. Zo ongeveer.

Klik hier om het album te beluisteren.

Labels:

(Eddy Determeyer, 25.10.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.