Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
We're not here to entertain!

The Thing, woensdag 18 oktober 2017, Bimhuis, Amsterdam

Kent u dat ongelofelijk irritante geluid van een brandalarm dat afgaat? Die hoge pieptoon die zich blijft herhalen en je het denken onmogelijk maakt? We zijn reeds ver in de tweede set als Mats Gustafsson op zijn tenorsax een soortgelijk geluid produceert. Eén lange, hoge, snerpende toon die hier prima mee geassocieerd kan worden. Het is een van die momenten die dit concert van The Thing, het inmiddels legendarische trio van saxofonist Mats Gustafsson, bassist Ingebrigt Håker Flaten en drummer Paal Nilssen-Love, in het Amsterdamse Bimhuis kenmerken.

De eerste set begint nog relatief rustig, met Gustafsson die lange, verkennende lijnen blaast. Melodieus materiaal afwisselend met rauwere momenten, voorzien van een zekere onrust. Nilssen-Love en Håker Flaten leggen intussen een verdicht ritmisch tapijt. Gaandeweg neemt de intensiteit toe, met name in Gustafssons spel. Alsof hij ons er met de haren bijtrekt. Het kenmerkt de muziek in de eerste set, maar meer nog in de tweede, met dat afgaande alarm als absoluut hoogtepunt. Zoals Gustafsson aan het begin opmerkt, als een statement: "We're not here to entertain!" En daar valt niets tegen in te brengen. De heren spelen met tomeloze energie en excelleren vol overgave in het moment, zichzelf in het zweet werkend. De muziek is heftig, schrijnend, bij tijd en wijlen diepgravend in de ziel, of zoals Gustafsson het noemt: "Fighting Jazz".

Daarbij staat het groepsgeluid voorop; dat The Thing reeds 17 jaar bestaat is te horen. Gelukkig is er tevens voldoende ruimte voor uitmuntende solo's. De eerste zit redelijk vooraan in de eerste set. Håker Flaten speelt hier op contrabas, geleend van Wilbert de Joode. Deels tokkelend, deels met de strijkstok graaft hij diep en creëert een rauwe, bijna pijnlijke werkelijkheid. De tweede is er een van Gustafsson. Het enige moment dat hij zijn sopraansax bespeelt in een enigmatische, alle kanten op stuiterende solo, als een fakir die de weg kwijt is. Zijn solo op tenorsax verderop in de set blinkt uit door het getormenteerde, afgeknepen, ja soms bijna huilende karakter. En zo pijnlijk als het begint, zo lieflijk melodieus eindigt het.

Håker Flaten weet in de tweede set te verrassen met een soulvolle solo op basgitaar (eveneens geleend, maar nu van Jasper Stadhouders). Stomend en ruig, de spetters knallen ervan af. Iets wat eveneens geldt voor de drumsolo van Nilssen-Love. Hij is het type drummer die er altijd nog net een tandje bij kan zetten. Iets wat overigens voor het gehele trio geldt. Aan het eind van de tweede set zie je het aan ze af. De koek is nu op, alles is gegeven. Een toegift zit er dan ook eenvoudig weg niet meer in.

Foto's: Cees van de Ven

Labels: ,

(Ben Taffijn, 27.10.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.