Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Verwarring op niveau
Rein de Graaff Trio plus Gary Smulyan & Florian Wempe, donderdag 2 maart 2017, Brouwerij Martinus, Groningen

In het algemeen is een goed ingespeelde vaste groep te prefereren boven een ad hoc samengestelde band. In dat eerste geval kennen de muzikanten elkaars favoriete loopjes en andere onhebbelijkheden, zodat daarop geanticipeerd en gereageerd kan worden. Je kunt dan ook verder gaan, buiten de lijntjes kleuren – dat geldt zelfs voor een bigband. Er is altijd een solide basis om op terug te vallen.

Maar het heeft ook wel wat, een groepje muzikanten dat voor het eerst samenspeelt, min of meer onvoorbereid. Vooropgesteld dat het doorgewinterde vaklui zijn. Dat was het geval met het Trio Rein de Graaff plus de gastsolisten Gary Smulyan, baritonsax en Florian Wempe, tenorsax. Nu waren de heren reeds twee weken op tournee, dus helemaal nieuw was de samenwerking niet. Maar er was zeker sprake van frictie en verrassing en verwarring, van misverstanden ten aanzien van ritmische opvattingen en accenten. Van improviseren, kortom.

Gary Smulyan, 60, kunnen we kennen van zijn Criss Cross-albums en zijn verbintenissen met tal van bigbands, van Woody Herman tot en met het Vanguard Jazz Orchestra. In Brouwerij-proeflokaal Martinus presenteerde hij zich als solist, al waren de strakke, smeuïge collectiefjes zeker ook vermeldenswaard. Smulyan speelt echt baritonsaxofoon, niet zo'n instrument dat klinkt als een afgezakte tenor of een uitgelubberde alt. In 'Just In Time' bewees hij dat hij het uithoudingsvermogen heeft van een jonge blaag als Florian Wempe, 27. De baritonblazer is ook wel in voor harmonische grapjes, zoals in het openingsstuk, een blues in F, waarin hij de 'St. Louis Blues' citeerde, maar dan in de tweede maat telkens een 'foute' noot.

Wempe maakte indruk met zijn lange, fraai geconstrueerde lijnen, die hij met korte tussensprintjes afwisselde. Ook over zijn frasering niets dan goeds, maar voor de blues, de echte blues, zal hij toch eerst nog een beetje op zijn ziel getrapt moeten worden. Zijn saxofoon vertoont ook nog te weinig groene uitslag. Komt nog wel, joh.

Bassist Marius Beets is de spreekwoordelijke rots in de branding en drummer Eric Ineke stal een substantieel deel van de show met een melodische solo op brushes in 'How Deep Is The Ocean'. Hier was pianist en leider Rein de Graaff op z'n relaxtst, hij nam ruim de tijd om het muzikale landschap in zich op te nemen en alternatieve paadjes te beproeven, waar hij andere harmonieën vermoedde. In een Johnny Hodges-blues parelde hij achter de blazers met frivole nootjes die zó uit het Lloyd Glenn-songbook geplukt hadden kunnen zijn.

Plus uiteraard de wetenschap dat er twee verdiepingen lager een brouwerij aan het werk was voor de mensheid. Een veilig gevoel.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 28.3.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.