Cd's
Christoph Erb / Jim Baker / Frank Rosaly - '...Don’t Buy Him A Parrot...' (HatHut, 2017)
Opname: 2 mei 2014
Christoph Erb / Jim Baker / Frank Rosaly - 'Parrots Paradise' (Veto, 2017)
Opname: 2 mei 2014

Rietblazer Christoph Erb, pianist Jim Baker en percussionist Frank Rosaly speelden voor het eerst samen op het Umbrella Festival in 2013. Dit treffen was weer een gevolg van Erbs verblijf van vier maanden in Chicago twee jaar daarvoor. De Zwitser had daar reeds kennisgemaakt met zowel Baker als Rosaly. Zoals dat vaker gaat met dit soort gelegenheidsensembles, het volgend optreden vond plaats in mei 2014, in The Experimental Sound Studio, Chicago. Dit concert is onlangs uitgekomen op een tweetal cd's: eentje verscheen op HatHut onder de titel '...Don’t Buy Him A Parrot...', de andere op Erbs eigen label Veto Records, 'Parrots Paradise'.

Die papegaai is niet zo maar gekozen. Zoals het essay bij de HatHut-cd aangeeft is een gekooide papegaai zo ongeveer het tegenovergestelde van een vrij improviserende musicus. Die papegaai kan nergens heen en het woord papegaaien staat voor ons gelijk aan nabootsen. Beiden zijn toestanden die haaks staan op de vrijheid en creativiteit van de improviserende musicus. De titels van de nummers zijn dan ook meer dan leuk gekozen. Op het titelstuk horen we allereerst Erb, die op tenorsax kleine motiefjes rondstrooit, doorkruist door gerichte aanslagen van Baker en na verloop van tijd door stuwend slagwerk van Rosaly. De muziek klinkt hier als een papegaai die eindeloos heen en weer loopt op dat kleine stokje in die benauwde kooi. Nerveus is wellicht nog wel de beste omschrijving. In '[Parrot, Figuring]' gaat het er zo mogelijk nog heftiger aan toe. Baker en Rosaly steken elkaar hier naar de kroon, terwijl Erb kiest voor bijna lyrische frases.

Melancholiek klinken Erb en Baker in 'For Canaries, Career Oppotunities In The Mining Industry'. Met name doordat Erb hier kiest voor de basklarinet, die hij ingetogen hanteert en waarmee hij vooral donkere, zoetgevooisde klanken produceert. Baker strooit er lichte noten doorheen en als Rosaly zich erbij voegt, is dat al even ingetogen. Bijzonder is ook het enigszins enigmatische duet van Baker en Rosaly aan het eind van dit boeiende stuk. In 'It Isn’t Hard To Follow A Man Who Carries A Bird Cage With Him Wherever He Goes...' horen we allereerst een fluisterzacht krassende Rosaly en aansluitend Erb in een piepende en ploppende solo op tenorsax. Een boeiend duet. Baker voegt zich erbij met gerichte loopjes, waarop de compositie zich ontvouwt tot het meest experimentele stuk van dit album.

Zoals hierboven gezegd werd onlangs de andere helft van het concert op cd uitgebracht onder de titel 'Parrots Paradise', verdeeld in twee stukken met als titel 'Paradise One' en 'Paradise Two'. De papegaaien zijn hier duidelijk bevrijd. Die conclusie is alleen al te trekken uit het feit dat Baker hier zijn piano heeft verruild voor een analoge synthesizer, waar hij de meest bizarre geluiden uit tovert, die het midden houden tussen een flipperkast en een op hol geslagen videogame. Maar ook Erb laat zich hier niet onbetuigd en blaast op zijn basklarinet geen enkele normale noot. Verder valt in het eerste stuk Rosaly's ietwat tribale drumstijl op, veroorzaakt door het werken met vilten stokken. De gezamenlijke inspanningen leiden uiteindelijk tot een prachtig symbool van de vrijheid, een paradijs voor papegaaien.