Concert
Ida Lupino zonder Cleaver en Petrella mist klasse
Guidi/Espinoza/Sclavis/Lobo, vrijdag 13 april 2018, De Singer, Rijkevorsel

Wie deze vrijdag de dertiende speciaal voor Louis Sclavis naar de heerlijke club in de Kempen was afgezakt - of gewoon voor een goed jazzconcert - kwam zeker niet bedrogen uit. Het enthousiasme van het talrijk opgekomen publiek liet daar geen twijfel over bestaan. De groep had beslist om één lange set te spelen en die kon duidelijk op bijval rekenen. De muziek ging lange tijd zo soepel van de ene compositie over in een volgende, dat de toeschouwers daarbij heel aandachtig bleven luisteren en applaus achterwege bleef. Dat duurde tot de groep op aangeven van Sclavis met 'Jeronimo' naar een opwindend hoogtepunt werd toegewerkt. De stuwende drang waar dit nummer eerst bijna onvermoed toe leidde, hernam hij zo dwingend dat het voor een enorme ontlading zorgde.

De set was energiek ingezet en er was duidelijk een volgorde afgesproken van de stukken die aan bod zouden komen. De uitwerking mocht zo te zien volgens de ingevingen van het moment gebeuren. Dat wou de ene keer beter dan de andere uitdraaien, wat zeker niet te wijten was aan de Franse klarinettist. Hij vormde een voorname schakel in dit kwartet en tilde meermaals het niveau omhoog. De meest fascinerende solo's kwamen gewoon van hem. Pianist Giovanni Guidi deed er ook alles aan om de zaak boeiend te houden en misschien ging het daarom wel zo vaak zo vlot vooruit. In elk geval was dit toch wel een heel andere 'Ida Lupino' dan het kwartet op de cd met Gerald Cleaver en Gianluca Petrella.

Dat Cleaver er niet bij zou zijn was al lang geweten. Met drummer João Lobo speelt Guidi al langer samen en de chemie tussen de twee paste ook hier grotendeels goed. Maar wie er op gerekend had om de trombone van Gianluca Petrella in het geheel te horen kon toch op zijn honger blijven zitten. Niet alleen veranderde het kleurenpalet sterk met een tenorsaxofoon in de plaats; de Russisch-Italiaanse invaller Dimitri Grechi Espinoza viel duidelijk een maatje kleiner uit naast Sclavis. Met heel aanwezig te zijn en wat luider spelen dan de klarinettist kon hij dat niet goedmaken.

Wie naar dit concert was gekomen met de cd uit 2016 als referentiekader, miste hier ook spanning, gevoeligheid en adembenemende interactie. In de improvisaties kwamen Espinoza en zelfs Lobo er weleens wat bleekjes uit (of zelfs opdringerig over). De weemoed die de cd kon verklanken miste vanavond dan ook nog de versie van 'Ida Lupino'. Anderzijds bleven de rangen goed gesloten en de meeslepende bewegingen volgden elkaar vlot op. De Italiaanse pianist legt een betoverende zwier in zijn spel. Sclavis zorgde voor schitterende klankencombinaties in de muziek, die toegankelijk bleef en wisselend goed of erg knap, tot in het dansbare toe. Eigenlijk zagen we de Fransman zowel als professionele teamplayer als van zijn gepassioneerde, meesterlijke kant.

Samengevat: schoonheid genoeg vanavond om blij te zijn dat je erbij was, maar helaas ontbrak het hier en daar aan klasse.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.