Pagina's

woensdag, april 04, 2018

Concert
Sneeuwlandschap met centrale verwarming

Stageband & Treats / Central Heat Big Band & Ronald Douglas, vrijdag 30 - zaterdag 31 maart 2018, Podium Zuidhaege, Assen

Super Jazz Weekend had het Asser Podium Zuidhaege de tweedaagse ruimhartig genoemd, maar een niet onplezierige ontmoeting met twee nogal verschillende bigbands was het zeker. Dat de ene (Stageband) uit professionals bestaat en de andere, Central Heat, uit amateurs, leek niet eens significant. Qua samenspel, zuiverheid en dynamiek deden ze niet voor elkaar onder en je kon ook niet echt zeggen dat de profs zoveel beter soleerden dan hun con ama-collega's. Het waren de verschillen in opzet en stijl die in het oor sprongen.

Hein Buying werkt met zijn centraal verwarmde club in de naoorlogse traditie van Count Basie-Woody Herman-Jeff Clayton. Stevig ritmisch spul, met veel aandacht voor coherentie en contrasten. Een trompettist (Robert Hootsen) die over een bedje van fluisterende saxen soleert, een eerste alt (Milan Kühn) die in 'Naima' kracht en kleur geeft aan zijn sectie. Een arrangement van Buying van Pat Metheny's 'It’s Just Talk' resulteert in een hypnotiserend riffje door piano en saxen, dat door de trombones over wordt genomen.

Crooner Ronald Douglas is sinds jaar en dag een regelmatige gast van de Central Heat Big Band. Daartoe schakelt het orkest naar de Frank Sinatra-modus. De Reprise-periode, om de gedachten te bepalen. Douglas heeft flair, timing en een sound - maar wanneer je je zo dicht naast de Chairman waagt, wordt een vergelijking met het origineel wel heel verleidelijk. Laten we zeggen dat Douglas een eind in de buurt komt van Sinatra's blue-eyed soul.

Qua repertoirekeus viel er weinig te zeuren. Natuurlijk, 'My Way' en 'New York, New York' ontbraken niet op de setlist, maar er was ook ruimte voor pareltjes als 'Guess I Hang My Tears Out To Dry' en 'A Lot Of Living To Do'. Daarbij bleek pianiste Yumah Han met haar puntpreciese nootjes en haar subtiele dynamiek de ideale begeleidster van de zanger.

Een dag eerder had de Stageband de 'Hallsta Suite' van dirigent en bassist Marco Kerver ten doop gehouden. Heel toepasselijk geschiedde dat in De Schalm, de voormalige kapel van de Hervormde Kerk, tegenwoordig de concertzaal van Zuidhaege. Goeie akoestiek - mede dankzij de lappen die het houtwerk van het plafond aan het zicht onttrekken. Laat die ouwe christenen wat dat betreft maar schuiven.

Kerver had zijn stuk geschreven tijdens een handige burn-out periode. Tegelijkertijd speelde de machtswisseling op de bok van de Stageband. Steven Sluiter stapte op en Marco Kerver stapte bij min dertig uit de sneeuw zijn blokhut binnen en zette zich aan het schrijven. Dan zitten we in het Zweedse vlek Hallsta, vierhonderd kilometer bezuiden de poolcirkel. Afgezien van wat verstilde momenten zag en hoorde ik weinig overeenkomsten tussen de gespeelde muziek en de geprojecteerde beelden van de Scandinavische natuur, de sneeuw, de bomen, de sneeuw, de heuvels, de sneeuw. In mijn kouwe kleren zette een en ander zich goed vast en ook kouwe voeten in natte schoenen bleven me niet bespaard.

De vijf saxen waren niet bang voor de tien man koper. Ook al daar de rietblazers stuk voor stuk dubbelden - er was toch al gauw sprake van een kleine 5!, oftewel vijf faculteit, oftewel 1x2x3x4x5=120 mogelijkheden, volgens een vluchtige schatting. De sfeer was overwegend impressionistisch, op een thema na dat 'Patience' heette en een Count Basie-feel had.

Toegevoegd was de vocal group Treats, twee dames (Nynke Hoitsma en Anne-Lie Persson) en twee heren (Jasper Blokzijl en Jeroen Kriek). Geïnspireerd door de tijdloze close-harmony van de groep New York Voices streeft het kwartet naar een hip, jazzy, ritmisch, orkestraal geluid. Met een provocerend "Hey, are you listening?" begon het segment 'No One Will Hear This Song', een onderdeel van Kervers suite. Met die twee powervrouwen evenaarde het veelal staccato zingende Treats de klaroenstoten van de trompetten. Prima balans, overigens, tussen de vocalisten en de instrumentalisten.

Na de pauze trad de vocal group naar het midden van het podium en werd haar eerste cd, 'Wainting Time' gepresenteerd. Puur vuurwerk noch frivole frutsels gaan de Groningers uit de weg. Tegelijkertijd heeft hun muziek ook iets heel huiselijks. Verdomd, een soort kerstgevoel op Goede Vrijdag.